Indecisión

O día 19 foron as eleccións en Galicia e aínda non decidimos nada. Todo sigue no aire agardando que a Santa Compaña decida se debemos subir ou baixar as escaleiras. Non sei se o que pasa nesta amada patria é unha maldición divina ou simplemente consecuencia dunha personalidade formada a través dos séculos, que se caracteriza por unha psicoloxía da desconfianza como medio de sobrevivir nun recuncho sen saída.

Aquí fallaron todas as enquisas, ¿ou non?. Pois non sabería dicir. Poida que todos souberan a realidade, pero non conviña dicila para que a oposición non se desanimara ou para manter a tensión nos votantes do PP e non se quedaran na casa sabendo que ían gañar de todos os xeitos. Tamén poida que o que pasou é que as empresas que fixeron as enquisas non foran da terra e non coñeceran a nosa forma de ser. Precisarían dun estudo profundo da nosa psicoloxía social, para aplicaren formulas correctoras que aproximaran os resultados á realidade. Quizais o exemplo que empregou Fraga comparando os secretos sexuais das mulleres cos silencios dos enquisados non foi moi afortunado, nun home culto coma el, cando podía facer referencia ao noso refraneiro e utilizar aquilo de que “mexan por un e hai que dicir que chove”, ou aquela estampa de Castelao na que un burro ao que lle está pegando o amo di “mentres o pau vai e vén o lombo descansa”. Nas nosas relacións sociais de poder substituímos o silencio pola dúbida razoable... todo depende dos meus intereses.

Aquí ninguén arrisca nada. Será difícil atopar un galego bo xogador de póker; nunca sabería se apostar ou pasar, incluso tendo catro ases man. Non vaia ser que o outro teña repoker. Os negocios hai que facelos pouco a pouco e con sentidiño, sen arriscar, arrimándose ao quen goberna, con axudas do poder. Todo galego sabe que os mellores negocios están na política, onde cos cartos de todo pódese facer fortuna sen arriscar nada, por iso ninguén cre as promesas de cambio ou dunha xestión diferente. No consciente da inmensa maioría da poboación está que..”serías un burro se non fixeses o mesmo e te aproveitaras do posto... colocar a familia, favorecer os amigos, poñer o cazo..”

O carácter galego, como é natural, reflíctese en todo. Na prensa, xa que ningún dos medios de comunicación apostou claramente por ningún dos contendentes; hai que estar a ben con todos por si acaso. No deporte, pois para pasar de segunda a primeira o Celta tivo que xogar dúas veces o ascenso; as meigas apareceron. Nos nosos representantes, que son o retrato dunha sociedade avellentada, conservadora e indecisa. Na nosa identidade que aínda non sabemos se somos máis galegos que españois ou máis españois que galegos, pois os de aquí gobernan ben, pero os de fóra non o fan mal.

A nosa indecisión chega a tal punto, que nin nas mellores das situación somos capaces de facer unha aposta arriscada. Agardamos a que outros o fagan por nos, neste caso uns irmáns que tiveron que abandonar a Terra por necesidade e que agora, dende as gradas, van decidir como árbitros dun partido que rematou empatado.

E despois desta prorroga, ¿quen prefires que goberne?. Pois non che sei. Uns son vellos con experiencia e outros novos sen experiencia. Deus é bo, pero o demo non é malo. E a vivir que son dous días.