¿NUCLEARES? SI, GRAZAS

Lembran aquelas campañas dos anos oitenta, aquelas manifestacións en contra das nucleares de Xove, de Lemoniz, lembran aquela graciosa pegatina cun sol sorrinte e o lema de ¿Nucleares? Non, grazas. ¿Quen se atrevería hoxe a levar esa pegatina no peito sen remorso pola súa actuación persoal fronte ao medio ambiente?. Estou certo de que non tardaremos moito en mobilizarnos pedindo Nucleares si, grazas.

Estamos vivindo unha situación paranoica e contradictoria de derroche enerxético. No inverno porque vai frío e xa non sabemos vivir sen calefacción a máis de 25 graos, cando nos podía chegar con 19 ou 20. No verán porque vai moita calor e poñemos o aire acondicionado a 17 graos, cando o ideal poderían ser 22. Pero dá igual, de inverno pasamos calor nos lugares pechados e frío na rúa, e no verán ao revés, sen pararnos a pensar a cantidade de enerxía que derrochamos sen sentido, pero aínda pedimos máis. Pedimos que nos poñan aire acondicionado no parque e ninguén ten interese en convencernos do noso erro.

A estratexia das multinacionais da enerxía é clara. Teñen que gañar canto máis mellor. Para iso teñen que crearnos necesidades, igual que as drogas, pequenas doses ata que o corpo non pode pasar sen ela, e despois cada vez doses máis elevadas, no inverno moita calor e no verán moito frío.

Chegados a esta situación, ¿quen se atreve a dicir que non hai enerxía suficiente? ¿Quen se atreve a pedir sacrificios cando nos afixeron ao hedonismo sen límites, cando o confort é símbolo de status, cando nos convenceron de que a tecnoloxía pode dominar a natureza indefinidamente? ¿Quen se atreve a pedir restriccións despois de tanto tempo de consumo desmedido?

A situación social é cada vez máis propicia. As compañías que controlan o mercado da enerxía están agardando, xa saben que falta pouco para que a víctima estea sen folgos, saben que está máis cerca o día no que moreas de xente saia ás rúas pedindo máis electricidade, cunha enorme pancarta que poñerá NUCLEARES SI, GRAZAS.

INOCENTES

Dóenme os inocentes que morren en Afganistán pola codicia das mafias para controlar o mercado da droga e do petróleo. E os occidentais dicimos que son danos colaterais
Dóenme os inocentes iraquís que morren todos os días como danos colaterais dos oligarcas do G-8 que queren o seu petróleo para seguir mantendo un comercio depredador que cada día aumenta a distancia entre ricos e pobres do mundo
Dóenme os inocentes chechenos mortos pola barbarie e irracionalidade dos que queren seguir controlando os seus recursos.
Dóenme os inocentes palestinos que morren machicados nas súas casas, desposuídos das súas terras e privados da súa identidade por manter á forza o control militar e económico dunha zona do mundo estratéxica para os intereses do Imperio.
Dóenme os inocentes africanos que morren de fame debida a espoliación dos seu sustento e pola mala xestión dos seus gobernantes que se enriquecen coas esmolas dos países ricos que llas aportan para que non esperten da súa impotencia.
Dóenme os inocentes de todo o mundo, asiáticos, latinoamericanos, que morren escravizados polas mafias e polas empresas da economía globalizada que buscan o máximo beneficio comerciando coa vida de seres humanos, que non teñen ningún valor porque son danos colaterais que non teñen porque revolvernos a conciencia, pois nós buscamos os argumentos dialécticos para quedarmos perdoados e eximidos de culpa e responsabilidade.
Dóenme os inocentes mortos nas torres de Nova Iorque, en Madrid e en Londres porque non son responsables das políticas dos gobernantes que se agochan tras os exércitos, as policías e os medios de seguridade pagados por todos. Pero estes non son danos colaterais. Ocupan planas dos xornais e portadas dos telexornais e horas e horas de tertulias na radio, pois son os nosos inocentes e dóennos algo máis.
Dóenme todos os inocentes esquecidos e abandonados, que non teñen quen lles valla, polos que ninguén chora, polos que ninguén reza.
¿Rebelaranse algún día os inocentes?