OS CARTOS DE EUROPA TIRADOS POLO CHAN

Cos cartos que chegaron de Europa fixéronse moitas cousas e axudaron ao progreso do país, aínda que moito menos do que nos gustaría. Así mentres outros países e outras zonas do Estado Español souberon investir en actividades produtivas que aportan valor engadido e traballo para os cidadáns, en Galiza usáronse maiormente en política clientelar, en paseos, promoción de feiras e papeadas, obradoiros de emprego para captar votos, etc. Tamén se crearon entes territoriais sen contido político nin administrativo, que non aportan nada á cidadanía, pero serviron para colocar a xente do Partido Popular e cobrar bos soldos sen facer nada. Estas entidades, chamadas entes comarcais teñen unha dotación económica procedente de Europa (PRODER II) e non saben que facer cos cartos.

No ente comarcal da Mariña Occidental, a alguén se lle ocorreu facer carteis sinaladores dos diferentes lugares e poboacións dos concellos. Isto estaría ben si se houbese feito con sentido do aforro e eficacia, para evitar atoparse con sinais duplicados e incluso triplicados, que nalgúns caos confunden máis que orientan.

Pero o peor e a incapacidade e ineficacia para colocar estes carteis indicadores.

Hai máis dun mes a empresa que se beneficiou coa fabricación dos carteis indicadores foinos deixando tirados polas cunetas nos lugares para a súa colocación. Pasado este tempo ninguén veu colocalos. Algúns xa desapareceron, outros están tapados polas silvas, outros enferruxados e todos eles tirados como símbolo de abundancia de euros neste país que ten a taxa de paro de xoves máis alta do Estado, que é incapaz de reter os licenciados que saen da universidade por falta de empresas que os contraten, etc.

Despois habémonos queixar cando Europa nos pida contas de onde investimos os cartos que nos deron para progresar ao seu nivel, e habemos maldicilos cando se cansen de darnos cartos para tiralos polas cunetas.

Homes sen Deus

Xa se está calmando porque están lonxe, aínda que mortos de fame, enfermos e loitando contra o deserto, pero as nosos conciencias dormen tranquilas soñando con altos valados, tecnoloxía punta para repeler animais e xustificando os muros da vergoña cando nos toca facelos a nós.
O seguimento mediático e informativo da traxedia foi impresionante, todos quixeron sacar tallada política e económica da miseria. Estiven todo este tempo pescudando nos xornais, na tele, nos debates radiofónicos a postura oficial da Igrexa sobre este asunto, para ver como afrontaban unha cuestión de caridade e de dignidade das persoas. Por certo persoas xa formadas, non abortadas, pero abandonadas na súa pobreza que axuda a construír a nosa riqueza. E non atopei nada.
Durante todo este tempo as autoridades da Igrexa Católica dedicáronse máis e criticar o goberno por asuntos que lles afecta á súa economía, como é as subvencións aos centros concertados ou a reforma da Lei de Educación. Volvín aos Evanxeos e topei a pasaxe na que Xesús expulsa os mercaderes do templo e pensei que os novos templos xa son máis un mercado que a casa que acolle os necesitados.
Pobres homes sen Deus. Ninguén os protexe, os seus deuses abandonáronos nas crueis mans da natureza, e os representantes do Deus do mundo rico optan por mirar para outro lado. Triste futuro os agarda cando a natureza os martiriza con secas e fame, cando os seus semellantes os abandonan e os rexeita como animais doutra especie e cando non teñen deus que os console na súa soedade.