Este é un vídeo

HAMAS DEMOCRACIA

Algúns temos a conciencia de que democracia é cando existe a posibilidade de participar nunhas eleccións libres, que os cidadán voten e que se acaten os resultados. Pero polo que se ve, isto só serve cando os resultados nos favorecen ou gañan os nosos amigos. Non hai problema para que todos participen, nin sequera os máis radicais, xa que de antemán pensamos que nunca van acadar suficientes votos. Pero cando a realidade nos di outra cousa contraria da que nós esperabamos, xa se empeza a poñerlle condicións á democracia.

Antes de coñecer os resultados nas últimas eleccións palestinas, todos afirmaron que foran limpas, correctas e con todas as garantías necesarias para os intereses occidentais, tanto da UE coma de EE UU. Pero ao abrir as furnas e ver que gañaba Hamas, xa se cambia o discurso e empezan as ameazas e quérese romper a baralla.

¿Por que tanta hipocrisía? ¿Por que a dobre linguaxe? ¿Por que os mortos israelitas son víctimas do terrorismo e os mortos palestinos –por certo moitísimos máis- son efectos da lexitima defensa do exercito xudeu?
Cada día é máis difícil crer nos “valores” e nas “boas” intencións dos gobernos Europeos. No caso dos EE UU xa todo sabemos cales son os seus intereses e que non teñen ningún escrúpulo moral para defendelos.

O SISTEMA NON FUNCIONA

O pasado 28 de xaneiro saíu un noticia na que unha xuíza suspende unha alumna de ESO que nun recurso a unha reclamación fora aprobada pola Delegación de Educación, a través do servizo de inspección.

No resume que se fai da sentencia observase como falla todo o sistema de control educativo, dende o centro ata os servicios de inspección: descontrol nas programacións, programacións sen revisar polos servicios de inspeccións, falta de constancia oficial e por escrito do proceso. Estas situacións non axudan a mellorar a calidade do ensino e dan unha mala imaxe para o sistema educativo.

¿Tratan as novas leis educativas e solucionar estas rutinas? ¿Como se vai controlar co cumprimento das normas? ¿Existe capacidade real para un cambio educativo que se adapta ás normas demandas e necesidades sociais?. Xa veremos, pero nas discusións educativas hai cousas das que nunca se fala.. son tabús corporativos.

O SISTEMA NON FUNCIONA

O pasado 28 de xaneiro saíu un noticia na que unha xuíza suspende a unha alumna de ESO que nun recurso a unha reclamación fora aprobada pola Delegación de Educación, a través do servizo de inspección.

No resume que se fai da sentencia observase como falla todo o sistema de control educativo, dende o centro ata os servicios de inspección: descontrol nas programacións, programacións sen revisar polos servicios de inspeccións, falta de constancia oficial e por escrito do proceso. Estas situacións non axudan a mellorar a calidade do ensino e dan unha mala imaxe para o sistema educativo.

¿Tratan as novas leis educativas e solucionar estas rutinas? ¿Como se vai controlar co cumprimento das normas? ¿Existe capacidade real para un cambio educativo que se adapta ás normas demandas e necesidades sociais?. Xa veremos, pero nas discusións educativas hai cousas das que nunca se fala.. son tabús corporativos.

EDUCACIÓN E FORMACIÓN DOCENTE.

¿Vostedes imaxinan un hospital que seguise utilizando os raios X no canto do TAC? ¿Imaxinan unha operación con bisturí onde se pode utilizar o láser ou calquera das novas técnicas?¿Asistiría vostede á consulta dun médico que a súa formación e os seus métodos son os de hai cen anos e que non tenta formarse para dar solucións axeitadas aos novos tempos? Estou seguro de cales serán as respostas. NON.

Pois resulta que en educación a resposta tería que ser SI. Cambiaron os tempos, cambiaron as familias, cambiou a sociedade, cambiaron as perspectivas de traballo e de formación, aparecen novas tecnoloxías que se usan na vida cotiá, pero non na escola. Cambiou a forma de relacionarse e comunicarse entre as persoas, pero sobre todo entre a xente nova. Temos uns alumnos que medraron cos medios audiovisuais e tecnolóxicos, que teñen cubertas todas as súas necesidades, que nunca se lles dixo non a nada, que son os reis da casa. Todo isto crea novas situacións e novas demandas.

OS CARTOS DE EUROPA TIRADOS POLO CHAN

Cos cartos que chegaron de Europa fixéronse moitas cousas e axudaron ao progreso do país, aínda que moito menos do que nos gustaría. Así mentres outros países e outras zonas do Estado Español souberon investir en actividades produtivas que aportan valor engadido e traballo para os cidadáns, en Galiza usáronse maiormente en política clientelar, en paseos, promoción de feiras e papeadas, obradoiros de emprego para captar votos, etc. Tamén se crearon entes territoriais sen contido político nin administrativo, que non aportan nada á cidadanía, pero serviron para colocar a xente do Partido Popular e cobrar bos soldos sen facer nada. Estas entidades, chamadas entes comarcais teñen unha dotación económica procedente de Europa (PRODER II) e non saben que facer cos cartos.

No ente comarcal da Mariña Occidental, a alguén se lle ocorreu facer carteis sinaladores dos diferentes lugares e poboacións dos concellos. Isto estaría ben si se houbese feito con sentido do aforro e eficacia, para evitar atoparse con sinais duplicados e incluso triplicados, que nalgúns caos confunden máis que orientan.

Pero o peor e a incapacidade e ineficacia para colocar estes carteis indicadores.

Hai máis dun mes a empresa que se beneficiou coa fabricación dos carteis indicadores foinos deixando tirados polas cunetas nos lugares para a súa colocación. Pasado este tempo ninguén veu colocalos. Algúns xa desapareceron, outros están tapados polas silvas, outros enferruxados e todos eles tirados como símbolo de abundancia de euros neste país que ten a taxa de paro de xoves máis alta do Estado, que é incapaz de reter os licenciados que saen da universidade por falta de empresas que os contraten, etc.

Despois habémonos queixar cando Europa nos pida contas de onde investimos os cartos que nos deron para progresar ao seu nivel, e habemos maldicilos cando se cansen de darnos cartos para tiralos polas cunetas.

Homes sen Deus

Xa se está calmando porque están lonxe, aínda que mortos de fame, enfermos e loitando contra o deserto, pero as nosos conciencias dormen tranquilas soñando con altos valados, tecnoloxía punta para repeler animais e xustificando os muros da vergoña cando nos toca facelos a nós.
O seguimento mediático e informativo da traxedia foi impresionante, todos quixeron sacar tallada política e económica da miseria. Estiven todo este tempo pescudando nos xornais, na tele, nos debates radiofónicos a postura oficial da Igrexa sobre este asunto, para ver como afrontaban unha cuestión de caridade e de dignidade das persoas. Por certo persoas xa formadas, non abortadas, pero abandonadas na súa pobreza que axuda a construír a nosa riqueza. E non atopei nada.
Durante todo este tempo as autoridades da Igrexa Católica dedicáronse máis e criticar o goberno por asuntos que lles afecta á súa economía, como é as subvencións aos centros concertados ou a reforma da Lei de Educación. Volvín aos Evanxeos e topei a pasaxe na que Xesús expulsa os mercaderes do templo e pensei que os novos templos xa son máis un mercado que a casa que acolle os necesitados.
Pobres homes sen Deus. Ninguén os protexe, os seus deuses abandonáronos nas crueis mans da natureza, e os representantes do Deus do mundo rico optan por mirar para outro lado. Triste futuro os agarda cando a natureza os martiriza con secas e fame, cando os seus semellantes os abandonan e os rexeita como animais doutra especie e cando non teñen deus que os console na súa soedade.

De cachetes e puñaladas.

Estes días produciuse un debate público en col do cachetes e a súa influencia negativa na educación dos nenos. Quen se atreveu a buscar puntos intermedios entre o maltrato e imposición de respecto por medios expeditivos cando non é posible razoar, foron tachados pouco menos que de maltratadores, retrógrados, insensibles e sementadores de violencia. Semella que hai certos temas nos que non se pode discrepar nin sequera con intención de diálogo para chegar a puntos de encontro, porque se considera politicamente incorrecto de plano. Estamos nun momento social no que non existen os matices, ou é branco ou é negro. Isto leva sempre ao enfrontamento e á imposición.

En contraste hoxe aparece unha nova nos xornais que di que un adolescente de 13 anos apuñala a outro nun instituto de La Linea. No mesmo diario lemos que a xuíza de menores suspende a pena dos acusadores de Jokin, que segundo parece fora causa do seu suicidio. A sensación que dá é que os rapaces poden actuar con total impunidade porque ninguén lles vai impoñer ningún tipo de condena, seguramente por medo a que collan traumas.

Ao respecto, e a risco de saírme da onda progresista, expoño tres situacións para a reflexión:
Os da miña xeración temos levado algún que outro cachete e non por iso collín ningún trauma, ou ao peor si e non me dou conta. Neste caso todos os que temos máis de trinta e cinco anos estamos traumatizados e este país está sendo gobernado por xente desequilibrada que debera estar a tratamento psiquiátrico. Tamén pode ser a explicación da paranoia social na que vivimos.
A xeración de adolescentes actual foi criada no “mellor” dos ambientes, con todos os caprichos ao seu alcance, con mimos para compensar as horas que pasabamos lonxe deles, traballando para que nada lles faltase, con total ausencia de violencia física para evitarlles calquera tipo de trauma. E o resultado disto está sendo o incremento da violencia entre iguais, a desidia, a abulia, a falta de respecto polos próximos, a falta de responsabilidade, a ausencia de remorsos e de moralidade e un aumento das consultas aos psiquiatras
Unha mestra recen chegada a unha escola, despois de aprobar con toda a ilusión a súa oposición, tócalle impartir unha aula de nenos de 6 anos e está totalmente amedrentada. Leva unha semana e coméntame que está a punto de renunciar, que está desquiciada. Intento animala dicíndolle que xa irá aprendendo, que ao mellor é falta de experiencia, que xa lle axudarán ou compañeiro...e contéstame:

-Mandáronme para esa clase porque era a novata e ninguén a quería. Non vai ser doado. Só levo unha semana e un alumno pegoume patadas e outro cuspiume. ¿Que podo facer?

-Lévalle os nenos a algún psicólogo experto ou chama os da ONG

Por favor, que alguén poña sentidiño e coherencia nas nosas relacións sociais.

¿NUCLEARES? SI, GRAZAS

Lembran aquelas campañas dos anos oitenta, aquelas manifestacións en contra das nucleares de Xove, de Lemoniz, lembran aquela graciosa pegatina cun sol sorrinte e o lema de ¿Nucleares? Non, grazas. ¿Quen se atrevería hoxe a levar esa pegatina no peito sen remorso pola súa actuación persoal fronte ao medio ambiente?. Estou certo de que non tardaremos moito en mobilizarnos pedindo Nucleares si, grazas.

Estamos vivindo unha situación paranoica e contradictoria de derroche enerxético. No inverno porque vai frío e xa non sabemos vivir sen calefacción a máis de 25 graos, cando nos podía chegar con 19 ou 20. No verán porque vai moita calor e poñemos o aire acondicionado a 17 graos, cando o ideal poderían ser 22. Pero dá igual, de inverno pasamos calor nos lugares pechados e frío na rúa, e no verán ao revés, sen pararnos a pensar a cantidade de enerxía que derrochamos sen sentido, pero aínda pedimos máis. Pedimos que nos poñan aire acondicionado no parque e ninguén ten interese en convencernos do noso erro.

A estratexia das multinacionais da enerxía é clara. Teñen que gañar canto máis mellor. Para iso teñen que crearnos necesidades, igual que as drogas, pequenas doses ata que o corpo non pode pasar sen ela, e despois cada vez doses máis elevadas, no inverno moita calor e no verán moito frío.

Chegados a esta situación, ¿quen se atreve a dicir que non hai enerxía suficiente? ¿Quen se atreve a pedir sacrificios cando nos afixeron ao hedonismo sen límites, cando o confort é símbolo de status, cando nos convenceron de que a tecnoloxía pode dominar a natureza indefinidamente? ¿Quen se atreve a pedir restriccións despois de tanto tempo de consumo desmedido?

A situación social é cada vez máis propicia. As compañías que controlan o mercado da enerxía están agardando, xa saben que falta pouco para que a víctima estea sen folgos, saben que está máis cerca o día no que moreas de xente saia ás rúas pedindo máis electricidade, cunha enorme pancarta que poñerá NUCLEARES SI, GRAZAS.

INOCENTES

Dóenme os inocentes que morren en Afganistán pola codicia das mafias para controlar o mercado da droga e do petróleo. E os occidentais dicimos que son danos colaterais
Dóenme os inocentes iraquís que morren todos os días como danos colaterais dos oligarcas do G-8 que queren o seu petróleo para seguir mantendo un comercio depredador que cada día aumenta a distancia entre ricos e pobres do mundo
Dóenme os inocentes chechenos mortos pola barbarie e irracionalidade dos que queren seguir controlando os seus recursos.
Dóenme os inocentes palestinos que morren machicados nas súas casas, desposuídos das súas terras e privados da súa identidade por manter á forza o control militar e económico dunha zona do mundo estratéxica para os intereses do Imperio.
Dóenme os inocentes africanos que morren de fame debida a espoliación dos seu sustento e pola mala xestión dos seus gobernantes que se enriquecen coas esmolas dos países ricos que llas aportan para que non esperten da súa impotencia.
Dóenme os inocentes de todo o mundo, asiáticos, latinoamericanos, que morren escravizados polas mafias e polas empresas da economía globalizada que buscan o máximo beneficio comerciando coa vida de seres humanos, que non teñen ningún valor porque son danos colaterais que non teñen porque revolvernos a conciencia, pois nós buscamos os argumentos dialécticos para quedarmos perdoados e eximidos de culpa e responsabilidade.
Dóenme os inocentes mortos nas torres de Nova Iorque, en Madrid e en Londres porque non son responsables das políticas dos gobernantes que se agochan tras os exércitos, as policías e os medios de seguridade pagados por todos. Pero estes non son danos colaterais. Ocupan planas dos xornais e portadas dos telexornais e horas e horas de tertulias na radio, pois son os nosos inocentes e dóennos algo máis.
Dóenme todos os inocentes esquecidos e abandonados, que non teñen quen lles valla, polos que ninguén chora, polos que ninguén reza.
¿Rebelaranse algún día os inocentes?