Frai exemplo é o mellor predicador

Sempre se dixo que a mellor maneira de educar é a través do exemplo. Por iso os pais e os profesores deben comportarse como esperan e esixen que se comporten os fillos ou alumnos. Esta teoría sabela todos, pero non sempre se cumpre.
Se queremos que os nosos alumnos cheguen puntuais á aula, os profesores temos que chegar antes que eles. Só se o facemos así poderemos reclamarlles o seu cumprimento con coherencia.
Se queremos que os nosos alumnos traballen e teñan as tarefas ao día, nós temos que facer o mesmo: corrixir no menos tempo posible, esixirlles os traballos aínda que custe o seu control.
Se queremos disciplina e respecto na aula, nós temos que ser disciplinados e respectuosos en todo momento. Debemos controlar a aula ao pé do canón, andando polos corredores, atendendo aos requirimentos, esixindo o traballo, impedindo a distracción. Os alumnos necesitan a nosa presenza continuada. Non podemos deixalos solos e marchar para o ordenador navegar por internet.
O clima escolar é cousa de todos: do equipo directivo, pero tamén de todos e cada un dos docentes, que deben colaborar e coordinarse entre si, para que os alumnos vexan coherencia e aprendan as normas sen contradicións entre quen ten o deber de ensinarllas. O que non se pode facer e pedir horas libres ou marcharse do centro para non participar nas actividades programadas.

Escola para todo

Cando hai un problema social a primeira solución que se busca é a da escola.
Estes días están morrendo moitos mozos nas estradas galegas por problemas derivados de teren coches que acadan velocidades moi altas en combinación con alcohol altas horas de madrugada para retornas á casa.
Comentase moitos nos medios sobre a necesidade de tomar medidas, e a primeira delas é que hai que educar aos nenos na escola, pero ninguén se atreve a dicir que a escola non pode ir en contra da sociedade. Moitos dos problemas que ten son debido á incoherencia entre o que a sociedade fai e demanda o que a escola aporta.
As familias renunciaron á educación e ao control dos seus fillos e non lle poden pedir á escola que faga o que eles non son capaces de facer, porque ademais os rapaces volveríanse en contra da escola, xa que para eles é máis importante o que os seus pais pensas, que son con quen están mais relacionados afectivamente.
Caerá en saco roto o que diga a escola sobre calquera comportamento cívico, nomeadamente como conducir e circular polas vías públicas, cando a imaxe que se lles aporta aos xoves é a de todo vale, luxo, coches caros, irresponsabilidade, consumo, esmorga, etc.
Para que a escola poida educar eficazmente, primeiro haberá que darlle prestixio social e poñerse de acordo para que o que se ensine na escola sexa o mesmo que o que se ensina na familia, senón todos os esforzo e propostas serán en balde.

Empanada democrática

Na actual campaña electoral galega -eles din que precampaña, pero ninguén o cre- estanse a dicir cantidade de burradas e os argumentos para convencer o electorado son do máis irrisorio e cachondo, pero nunha falan das cousas que interesan, como pode ser a emigración dos xoves, o problema da vivenda, as dificultades en educación, o sistema sanitario, a falta de traballo para os xoves, etc. Pola contra utilizan a imaxinación cómica.
O día 24 de maio, La Voz de Galicia, publica o seguinte: "Fraga dice que el mitín de Silleda disipó sus dudas sobre el triunfo electoral. Opone las 23.000 personas que reunió el domingo las 6.000 de Zapatero en Santiago". Pero o máis curioso foi que contou as persoas polos CACHOS DE EMPANAA QUE REPARTIU.
Cabe preguntar, ¿foron os simpatizantes do PP por iniciativa propia ou pola empanada? Na época de Franco enchían a Praza de Oriente a base de bocadillos.
Teño medo de que a democracia actual, que xa ten bastantes eivas, se acabe convertendo nun reconto de anacos de empanada. Os únicos que estarán contentos son os panadeiros.
¿Será verdade que temos tanta fame? ¿Que futuro que pode agardar a un pobo que no que os seus cidadáns elixen os seus gobernantes por un cacho de empanada?

Os días contados do galego

Na anterior páxina laíabame de que a celebración do Día das Letras Galegas non tiña ningunha transcendencia para avanzar na recuperación do idioma, só para recordar que temos letras, que temos literatura e de boa calidade, pero hai que recordar que cada día temos menos falantes.
Ao día seguinte en La Voz de Galicia sae unha reportaxe co título de "AO GALEGO QUÉDALLE UN SÉCULO", ou sexa dez veces menos que as mil primaveras que predicira Cunqueiro.
Segundo apuntan dous científicos da Universidade de Santiago, facendo unha proxeción matemática e considerando as circunstancias políticas e sociais actuais afirman que " a alingua galega esváese, e pode que no ano 2100 empece a ser unha reliquia".
Xa vedes acaban de diagnosticarnos un cancro. ¿Que facer para superalo? ou simplemente agardamos a morrer sen dor...

Día das Letras Galegas 2005

Día santo. Sen traballo e tamén sen conciencia.
Hai tempo non era festivo, pero era reivindicativo. O día naceu coa intención de coñecer os nosos escritores e ao mesmo tempo tomar conciencia de usar a nosa lingua para que non morrese, e primavera a primavera ir tirando polos anos. En canto se oficializou, pareceu que todo estaba xa feito. A Xunta encargase de todo. Gasta moreas de cartos en carteis e propaganda para que pareza que todo vai ben, que o idioma galego ten boa saúde, pero non é así. Ano a ano baixa o número de falantes e a xente moza cada vez úsaoo menos, sobre todos nas cidades. Os políticos dos partidos estatais (PP e PSOE) usan o galego como liturxia para os mitíns, pero particulamente optan polo castelán.
Hoxe os diarios trouxeron a primeira páxina en galego, só a primeira e unha vez no ano. Iso é todo o que fan pola normalización, e como recompensa reciben moreas de cartos da Xunta de Galicia polos "servicios prestados" á nosa cultura.
Un día non chega a nada. Teñen que ser todos os días dos anos. Hai que apoiar os medios que usan o galego. Hai que darlle importancia social para que as familias o empreguen. Hai que defendelos en todos os estamentos e administracións. Hai que usalo correctamente na radio e na TV. Hai que buscar locutores/as e presentadores/as que teñan o galego como idioma principal e normal e que non se lles note que o están falando á forza.
Hai que facer moitíiisimas cousas ou deixarse desaparecer.
Hai que cambiar de camiño e de programa. Hai que cambiar de goberno.
Xa queda menos para o 19 de xuño. Espero non volver a disilusionarme unha vez mais...EPERO

Empezamos a navegar

Esta é a miña primeira experiencia nunha bitácora. Acabo de soltar amarras pero non sei ben que rumbo coller. Nesta primeira singladura deixarei que o vento me leve coa axuda dos vosos comentarios.
A primeira idea que se me ocorre e falar de asuntos educativos, por dúas razóns. A primeira delas porque a educación é fundamental para o desenvolvemento humano e dela depende a nosa libertade e o noso benestar. A segunda porque levamos anos con cambios que nada cambian, con leis que non serven para nada, pero que moitos alumnos están sofrindo as súas consecuencias como víctimas inocentes.
¿Cales pensades que poden as consecuencias inmediatas da nova lei?
¿Que opinan as familias sobre a educación dos seus fillos nestes momentos no ensino público?
¿Que opinan os alumnos do ensino que reciben?
A ver de onde sopla o vento......